در ستایش برنامه ویدیو چک
در ستایش برنامه ویدیو چک
نویسنده: بنیامین کلاچاهی ثابت
در روزهایی که از این طرف، مردم تلویزیون «کِیلی کِیلی کم» و از آن طرف صداسیما به پشتوانه ماست (مرکز آمارسنجی تلویزیون) نیازی به افزایش تعداد مخاطبین نمیبیند، برنامه طنز ورزشی «ویدیو چک» به آنتن برگشته است.
از آنجایی که شاید مهمترین برنامه این چند وقت سیما برنامه «زبانِ معیار» در بخش خبری بیست و سی بوده که کنجکاوم بدانم که آیا تنها کار سازنده این بخش تماشای شبانهروزی تلویزیون برای یافتن مسئولی که یک کلمه انگلیسی بگوید است یا خیر، از سرگیری پخش «ویدیوچک» بسیار خوشحالکننده است.
همین که در طول پخش این برنامه هیچ شعاری در پوشش اسم سایت زیرنویس نمیشود، کار نقد آن را سخت میکند و بهتر است به ویژگیهای مثبت بدیع و شگفتانگیز آن اشاره کنیم:
۱- استفاده دوباره از مجری برای اجرا. اگرچه بنده خدا (عبدالله) مجری این برنامه هم در طی این مدت بازی در یک سریال را تجربه کرد اما روا نیست که روا را در درجه اول به عنوان یک مجری کاربلد که از مهارت بازیگری خود در تغییر حالات چهره نیز برای اجرا استفاده میکند، ستایش نکنیم.
با توجه به خطر انقراض مجری اورجینالِ ایرانی، پیشنهاد میشود که قرار گرفتن عکس عبدالله روا روی پیراهن تیم ملی برای رقابتهای جام ملتهای آسیا بررسی شود.
۲- استفاده از گروه نویسندگان برای نوشتن شوخیها. در روزگاری که این همه کانال جُک در فضای مجازی ریخته و هر تهیه کنندهای یکی دوتا رفیقِ بامزه مجلسگرمکُن دارد، این که دست توی جیبت کُنی و به یک تعداد آدم پول بدهی تا یک هفته بنشینند که شوخیهای به اندازه با رویدادهای ورزشی آن هفته طراحی کنند اگرچه نشانه وسواس در کیفیت است اما هنوز مثل دورانِ طلایی دهه هشتاد تلویزیون جواب میدهد.
۳- تناسب فُرم با محتوا و استفاده از ساختارِ ساده و جمع و جور(اگر از برنامه زبان معیار نمیترسیدم مینوشتم کیوت.) در دورانِ پساخندوانه که به جز «سمتِ خدا» و یکی دو برنامه دیگر همه برنامهها با حضور چند صد مهمان آماده به تشویق در استودیو ضبط میشوند، مزیت دیگر ویدیوچک همین فُرم اجرای تک نفره آن رو به دوربین است.
به واقع آنقدر حس ارتباط متقابل قویای با بیننده شکل میگیرد که هفته پیش در زمان پخش آن یک چایی هم برای عبدالله روا ریختم که البته پدرم هم آن چایی را خورد و هم مجبورم کرد که آزمایش اعتیاد بدهم.
۴- پخش از شبکه تخصصی ورزش و در متناسبترین زمان (شبهای پنجشنبه) به عنوانِ حُسنِ ختام همه حواشی طول هفته دنیای ورزش هم از جمله خوش سلیقگیهای سیما در مورد این برنامه است که میتواند ما را پُررو کند و دوفردای دیگر توقع داشته باشیم در همه برنامهها مخاطب در اولویت قرار بگیرد.
در پایان نویسنده قصد دارد این متن را بهانهای برای تشکر از تمامی برنامه سازانی قرار دهد که همچنان برای تولید برنامههای سرگرم کننده (به شرط در نظر گرفتن سلیقههای مختلف) در صداوسیما تلاش میکنند.
چرا که دسترسی بسیاری از ما به تولیدات نمایش خانگی از طریق تلفن همراه یا در اختیار داشتن کُل محصولات نتفلیکس و.. در کامپیوترهای شخصی باعث فضاسازی خودخواهانهای در جهت تبلیغ عدم نیاز به حضور هنرمندان در صداوسیما شده است؛ خوب است پیش از سوال باکلاسِ «مگه شما هنوز تلویزیون ایران میبینید؟!» در نظر داشته باشیم رسانه ملی همچنان تنها ابزار سرگرمی اقشار مختلفی از مردم است.
از افراد مسن که نمیتوانند کار با ابزارهای جدید را بیاموزند تا خانوادهها و بچههای مناطق محروم کشور که به جز تلویزیون دسترسی به وسیله دیگری ندارند.
در این میان ساخت برنامههای شاد و طنز از اهمیت ویژهتری برخوردار است. چون حالا که شرایط اقتصادی و مشکلات، امکان تفریح و خنده را برای اقشار کم درآمد کمتر کرده، پخش برنامههای مفرح و طنز (به شرط دارا بودن کیفیت لازم برای جذب مخاطب) میتواند تنها امکانِ موجود برای بسیاری از خانوادهها باشد که ساعت خوشی را در کنار هم بگذرانند.
پایان
همچنین بخوانید: برنامه ویدیو چک و مطالبهگری با زبان طنز