سریال مگه تموم عمر چندتا بهاره و انتظار برای غلتک
سریال مگه تموم عمر چندتا بهاره و انتظار غلتک
نویسنده: علیرضا عبدی
سریال «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» مجموعه نمایش خانگی در ژانر طنز و اجتماعی به کارگردانی سروش صحت و تهیه‌کنندگی محمدرضا تخت‌کشیان محصول سال ۱۴۰۲ است.
این سریال، روزهای پنجشنبه منتشر می‌شود. فیلم‌نامه آن را سروش صحت و ایمان صفایی نوشته‌اند.
علی مصفا، قدرت‌الله ایزدی، کاظم سیاحی، آناهیتا افشار، مجید یوسفی، گیلدا ویشکی، بیژن بنفشه‌خواه، حسن نوری، اردشیر کاظمی، عین‌الله دریایی از بازیگران این سریال هستند.
در این دوره کم‌فروغ سریال‌های نمایش خانگی که هیچ سریالی هنوز گل نکرده، همین سریال در کنار «زخم کاری» توانسته خودنمایی کند. مخصوصاً این‌که سروش صحت، توانست با سبک جدید کارش در «جهان یا من برقص» طرفدارن پروپاقرصی مهیا کند.
این سریال تا قسمت چهارده، داستان اصلی و تعریف‌شده‌ای ندارد. زور اصلیِ داستان، روی خرده‌روایت‌های سیال است که پیش‌برنده داستان هستند. مثلاً داستان عشق و عاشقیِ نیما، داستان حفره جادویی شاهین و… همین را می‌توان تفاوت این سریال با دیگر سریال‌های سروش صحت و دیگران دانست.
بازیگران همگی کاملاً جای خود هستند. اصلا سروش صحت در انتخاب بازیگران خود همیشه سورپرایزهایی برای مخاطب دارد و در اینجا نیز به جز مجید یوسفی و حضور موفق‌آمیزش، دیگر بازیگران سریال نیز که چهره‌های کمتر شناخته شده‌ای هستند هم به خوبی ظاهر شدند.
از رشید بگیر که مدت‌ها نتوانسته بود خودی نشان دهد و حالا در نقش آفرینی عموجان، کاراکتری بامزه و خنده‌دار را به تصویر می‌کشد که با بازی همیشگی‌اش فرق دارد تا علی مصفا که جنس بازی و چهره کاملا متفاوتی با سایر بازیگران سریال دارد ولی توانسته نقش متمایز خود را در فضای سریال، جای دهد.
حالا این بازیگران در سکانس‌های شلوغ، همگی دیالوگ هم دارند و کاملاً کنترل شده هستند که همین از قدرت سروش صحت حکایت دارد.
علاوه‌بر دیالوگ، در زیرساخت‌ها هم سروش موفق عمل کرده و در عین تیپ بودن خیلی از کاراکترها، توانسته به بازیگران کمک کند تا شخصیت‌های خودشان را درست از آب دربیاورند. این موضوع هم به قدرت نویسندگی قوی سروش صحت برمی‌گردد.
صحت نویسنده ماهری است و شاید نویسنده بهتری است تا یک کارگردان. او توانسته دیالوگ‌نویسی برای شخصیت‌ها را متناسبِ بازیگرانی که انتخاب کرده بنویسد و کاری کند که همه‌چیز واقعی‌تر از مستند به نمایش دربیاید.
درواقع با وجود فضای سورئال و کمی فانتزی، باورپذیر بودن اتفاقاتی که در حال رخ دادن است یکی از نکات مهمی است که مگه تموم عمر چند تا بهاره به آن دست پیدا کرده است.
البته که موسیقی بی‌نظیر کار به‌علاوه طراحی صحنه هم از نقاط مثبتِ با دوز بالای کار است. فقط یادتان باشد که کمدی سریال قهقهه نمی‌آورد! بازی‌ها و کلا جنس کمدی، این‌قدر زیرپوستی و کند و مهندسی‌شده است که دست به دامان هرچیزی نمی‌شود تا هرطوری شده خنده بگیرد.
گاهی شاید مخاطب هم از این تکرار برای غافلگیری و کمدیِ داستان خسته شود. پس باید اندکی به این سریال مهلت بدهید تا روی غلتک بیفتد.
این سریال را می‌توانید از فیلیمو یا نماوا تماشا کنید.
پایان
برای مطالعه نقد و بررسی سایر فیلم‌های کمدی اینجا کلیک کنید.