فیلم هتل را از اکران پایین بکشید
فیلم هتل را از اکران پایین بکشید
نویسنده: بنیامین کلاچاهی ثابت
فیلم سینمایی «هتل» اگر بدترین کمدی تاریخ سینمای ایران نباشد اما به طور قطع بدترین فیلم کمدی سال‌های اخیر سینماست! اشکال اصلی فیلم از فیلمنامه شروع می‌شود.
کجای فیلمنامه؟ حواستان کجاست! همین که فیلم کمدی است و داریم از فیلمنامه صحبت می‌کنیم، اشکال است. فیلم کمدی که نیاز به فیلمنامه ندارد.
آن هم فیلمنامه‌ای که شروع، گره، عطف و پایان‌بندی داشته باشد. فیلم اگر فیلم باشد که باید بدون پایان‌بندی تا گرفتن جایزه اُسکار پیش برود.
اشکال بعدی فیلم طراحی طنز موقعیت و تعدد شوخی‌های متناسب با داستان است. این «وودی آلن»بازی‌ها دیگر چیست؟ مگر کانال‌های جُک در فضای مجازی را از آدم گرفته‌اند که بنشیند شوخی جدید و متناسب با قصه طراحی کند.
فیلمنامه به شکل نگران‌کننده‌ای حتی برای اجرای حرکات موزون هم منطق روایی در نظر گرفته است. فیلم با جشن ازدواج دوم شخصیت «پژمان جمشیدی» شروع می‌شود و بعد از نمایش رفتار سنگین داماد در این جشن به جشن ازدواج اول او و اجرای حرکات موزونَش در آن فلش‌بک می‌زند که ازین تفاوت رفتار خنده می‌گیرد.
اولاً که کاربرد حرکات موزون در فیلم‌های کمدی تا پیش از این اینطور بوده که هر جا چیزی برای ارائه نداشتیم، بازیگرها را بیاریم وسط و از شاباش دادن بی‌دلیل آن‌ها به هم برای مخاطب لحظات خوشی فراهم کنیم.
دومین سنت‌شکنیِ فیلم هم اینکه فلش‌بک در فیلم کمدی باید به دهه شصت باشد که بتوانیم از مخاطب توقع داشته باشیم به اِپُل مانتو خانم‌ها و شلوار پاچه گشاد آقایان بخندد. البته گمان می‌شد بعد از موفقیت «نهنگ عنبر» و رکوردشکنی «هزارپا» این موضوع توسط «خانه سینما» بخشنامه شده باشد اما ظاهراً تکرار این عمل در فیلم‌های کمدی، خودجوش بوده که این فیلم از آن تقلید نکرده است.
فیلم با تعدد لحظات خنده‌دار پیاپی به مخاطب اَمان نمی‌دهد که این موضوع به چند دلیل محکوم است. اول اینکه فیلم «هتل» بین کمدی‌های دیگر نقش آن کارمند وظیفه‌شناسی را دارد که باعث لو رفتن ضعف سایر همکاران خود می‌شود و آن‌ها را خراب می‌کند.
مگر فیلم‌هایی مثل «گشت سه» و «سگبند» بدون خنداندنِ ما نمی‌فروختند که هتل برای فروش بالا این همه به خودش زحمت داده است.
دوم اینکه با توجه به شرایط اقتصادی، ما از فیلم‌ها توقع داریم کاری کنند که برای آمدن مجدد خودمان به سینما فحش بگذاریم و حتی ترجیحاً وسط فیلم آن را ول کنیم تا در چیپس و آبمیوه هم صرفه‌جویی شود، نه اینکه مثل «هتل» تصمیم بگیریم حتماً دوباره آن را تماشا کنیم.
فیلم همچنین علیه افزایش آمار ازدواج در کشور عمل می‌کند؛ نه بخاطر موضوع فیلمنامه خود بلکه به علت فراموش کردن یکی از کاربردهای اصلی سالن سینما به عنوان مکانی برای صحبت‌های زمان نامزدی. این فیلم از طرفی زوج‌ها را طوری با خود همراه می‌کند که فرصت صحبت با هم را از آن‌ها می‌گیرد؛ از طرف دیگر صدای ممتد خنده حضار اجازه صحبت‌های درگوشی را نمی‌دهد.
فیلم سایر رسوم کمدی‌های مرسوم را هم رعایت نمی‌کند. از اینکه به جای فیلمبرداری در پاتایا، استانبول، برزیل (یا هر جایی که بتوان خانم‌ها را بدون حجاب نشان داد) سراغ فیلمبرداری در جزیره کیش رفته تا ضدحال دیگری که حتی بازیگرهای شناخته نشده آن هم بازیگری بلدند. یعنی فیلم می‌تواند برای یک پدر سرمایه‌دار که حاضر است برای بازی دختر دلبندش در فیلم‌های سینمایی چند میلیارد هزینه کند، مشکل ایجاد می‌کند.
شاید از اول می‌بایست خلاصه داستان فیلمنامه امیر برادران را تعریف می‌کردم: «هتل ماجرای دو مرد است که اولی با همسر دومش و دومی با همسر اولش به هتلی در جزیره کیش رفته‌اند که ناگهان همسرِ اولِ مردِ اولی و همسرِ دومِ مردِ دومی وارد هتل می‌شوند.
همسرِ اولِ مردِ اول، همسرِ دومِ مردِ اول را به عنوان همسرِ سومِ مردِ دوم تشخیص می‌دهد و سعی دارد دو همسرِ اول و دوم مردِ دوم را از وجود همسرِ سوم او که در واقع همسرِ دومِ مردِ اول است مطلع کند!»
به نظرم برای فهمیدن بهتر موضوع فیلم باید به تماشای آن در سینما بروید. فیلمی کمدی که قطعاً ارزش رفتن به سینما را دارد. طوری که ترس از جدی گرفته شدن شوخی موجود در تیتر انتخابی این متن باعث شد آن را با فاصله زیاد از شروع اکرانِ فیلم بنویسم.
پایان
برای مطالعه نقد و بررسی سایر فیلم‌های کمدی اینجا کلیک کنید.