۱۲۰ اُمين نشست دگرخند با موضوع فن بيان، گويندگي و اجراي طنز و فکاهي در راديو دوشنبه ۱۴ اسفند ۱۳۹۶ با حضور عباس محبي و عليرضا تابان در سالن زنده ياد فردي حوزه هنري برگزار شد.
عباس محبي در تازه‌ترين نشست «دگرخند» که عصر دوشنبه در حوزه هنري برگزار شد، ضمن اشاره به برگزاري نشست‌ها و برنامه‌هاي تخصصي در حوزه طنز همچون دگرخند، اظهار کرد: با ديدن چنين برنامه‌هايي قوت قلب مي‌گيرم و اميدوارم لبخند زدن و طنز در جامعه ما بيش از اين‌ها همه‌گير شود.
اين هنرمند پيش‌کسوت راديو کشور با اشاره به شرايط مادي کار در راديو گفت: طي اين سال‌ها هر کار کرده‌ام تا با فعاليت‌هاي ديگر، به لحاظ مادي شرمنده خانواده‌ام نباشم، نتوانسته ام؛ اما همچنان از کار کردن در راديو پشيمان نيستم، چرا که پشتوانه‌ام اول خدا و بعد از آن هم مردم هستند. مخاطبانم ولي‌نعمت من هستند و براي آن‌ها کار مي‌کنم.
وي خاطرنشان کرد: کار در عرصه طنز راديو در ابتدا با يک توهم آغاز مي‌شود و پس از آن اگر جوهره را داشته باشيم، آن توهم تبديل به واقعيت مي‌شود. من هم در نوجواني، شوخ‌طبع بودم و صداي برخي نزديکان را تقليد مي‌کردم و اين توهم را داشتم که مي‌توانم در راديو و تلويزيون کار طنز کنم و در نهايت اين توهم به واقعيت تبديل شد. البته زندگي در محله نظام‌آباد و بودن در بطن جامعه باعث شد بتوانم به موفقيت‌هايي در کارم دست پيدا کنم؛ چرا که در اين عرصه، اگر هنرمند دور از مردم جامعه اش باشد، نمي‌تواند اثر خوبي ارائه کند و مخاطب با کارش ارتباط برقرار نخواهد کرد.
کساني که ديگران را مي‌خندانند، از منبعي استفاده مي‌کنند که ممکن است زماني اين منبع به پايان برسد و آن زمان دچار مشکل مي شوند. مشاوري به من گفت: تو شبيه باتري هستي که به تعداد مخاطبانت، لامپ‌هايي را بايد روشن کني و همان مخاطبان هم منبع شارژ تو خواهند بود. در همين راستا هم من تمرکز بيشتري بر خانواده، آشنايان، مخاطبانم و دوستانم کردم و از آن‌ها و از زندگي انرژي گرفتم.
عباس محبي در اين برنامه با اجراي يک شعر طنز در قالب تيپي که زبانش مي‌گيرد، درباره تيپ‌سازي در راديو توضيحاتي ارائه کرد و گفت: تيپ بايد شناسنامه و شخصيت داشته باشد. تيپ ساختن از جهاتي به کشيدن کاريکاتور شباهت دارد. ايده اوليه بسياري از تيپ‌هاي ساخته شده از زندگي روزمره آمده است.
ايشان در ادامه يادي از صداپيشگاني کردند که ديگر در ميان ما نيستند و با هنرمندي برخي از تيپ‌هاي مشهور ساخته شده توسط آن هنرمندان و خودشان را با شرح و توضيح چگونگي شکل‌گيري آن اجرا کردند.
عليرضا تابان، ديگر هنرمند راديو، با بيان اينکه از شش سالگي علاقه و عشقش به راديو را فهميده است، اظهار کرد: بعد از آنکه به سن بلوغ رسيدم، دو اتفاق برايم افتاد. يکي اينکه موهاي سرم فِر شد و ديگر اينکه صدايم بم شد.
وي همچنين گفت: با گذشت اين سال‌ها، وقتي مي‌خواهم برنامه راديويي را اجرا کنم، به ويژه اگر برنامه‌اي همچون «راه شب» باشد که بزرگان راديو در آن اجرا داشته‌اند، استرس فراواني دارم.
تابان افزود: راديو ديوانه‌خانه‌اي است که ديوانه‌هايي در آن زندگي مي‌کنند و اين ديوانگي، از عشق است. چرا که هيچ آدم عاقلي را نمي‌بينيد که صبح تا شب براي پولي اندک کار کند، مگر آنکه عاشق کار خود باشد. من با توجه به سابقه‌اي که در راديو دارم، اما بدون اغراق مي‌گويم که برخي روزها به اندازه کارگري معمولي هم حقوق نمي‌گيرم. با وجود اين شرايط، تا امروز، براي حضور در برنامه‌اي نپرسيده‌ام که چقدر پول مي‌دهند.
اين گوينده راديو درباره فن بيان نيز گفت: صداي مناسب براي اجرا در راديو ۲۰ درصد چيزي است که علاقه‌مندان به حضور در راديو نياز دارند و ۸۰ درصد تکنيک و ديگر فنوني است که بايد بياموزند. برخي از گويندگان موفق کشورمان صداي مناسبي نداشته‌اند و با تمرين به موفقيت و محبوبيت در راديو رسيده‌اند.
عليرضا تابان در ادامه به طور مفصل درباره اهميت تنفس در گويندگي صحبت کرد و درباره دو نوع تنفس سخت و نرم و چگونگي تمرين و تاثيرات آن بر بيان سخن گفت.
وي تصريح کرد: نخستين چيزي که گويندگان راديو بايد به آن توجه کنند، اين است که در اجرا، صداقت داشته باشند و با صداي دروغين با مخاطبانشان سخن نگويند. چرا که مخاطب تشخيص مي‌دهد. همچنين فن بيان براي گوينده راديو يک هنر است و اين هنر با تمرين زياد به دست مي‌آيد.