آلبرتو موراویا
آلبرتو موراویا با نام مستعار آلبرتو پینچرل در ۲۸ نوامبر سال ۱۹۰۷در رم متولد شد. او روزنامه‌نگار، نویسنده داستان‌کوتاه و رمان‌نویس ایتالیایی است که بین سال‌های ۱۹۵۹ و ۱۹۶۲ رئیس انجمن بین‌المللی نویسندگان PEN International بود. وی از چهره‌های اصلی ادبیات قرن بیستم ایتالیا به شمار می‌آمد که بسیاری از کتاب‌هایش به صورت فیلم درآمدند.
زندگینامه
او در ویا سگامباتی در رم در یک خانواده متوسط و ثروتمند به دنیا آمد. پدر ونیزی وی “کارلو” معمار و نقاش بود و مادرش “ترزا ایگنیا دی مارسانیچ” اصالت دالمیایی داشت.
موراویا تحصیلات عادی را به پایان نرساند زیرا در نه سالگی به بیماری سل استخوان مبتلا شد. وی سه سال را در خانه و دو سال را در آسایشگاهی در نزدیکی کورتینا د آمپزو در شمال شرقی ایتالیا گذراند. موراویا پسری باهوش بود و زمان خود را صرف مطالعه کتاب می‌کرد و برخی از نویسندگان مورد علاقه وی جیوسو کاردوچی، جیووانی بوکاچیو، فئودور داستایوفسکی، جیمز جویس، لودوویکو آریوستو، کارلو گلدونی، ویلیام شکسپیر، مولیر، نیکلای گوگول و استفان مالارمر بودند. او زبان فرانسه و آلمانی را آموخت و شعرهایی به زبان فرانسه و ایتالیایی سرود.
او در سال ۱۹۲۵ در سن ۱۸ سالگی آسایشگاه را ترک و به برسانونه نقل مکان کرد. وی به مدت سه سال که بخشی از آن را در Bressanone و بخش دیگری از آن را در رم بود مشغول نوشتن اولین رمان خود ” Gli indifferenti” (زمان بی‌تفاوتی) شد که در سال ۱۹۲۹ انتشار یافت. ضمنا، موراویا دو سال قبل از آن (در سال ۱۹۲۷) ملاقاتی با کورادو آلوارو و ماسیمو بونتمپلی داشت و کار خود را به عنوان روزنامه نگار با مجله ۹۰۰ آغاز کرد. این مجله، اولین داستان کوتاه او را منتشر کرد. از جمله کارهای وی که در این مجله انتشار یافت می‌توان بهCortigiana stanca (دیوان خسته به زبان فرانسه به عنوان Lassitude de courtisane، ۱۹۲۷)، Delitto al circolo دل تنیس (جنایتی در باشگاه تنیس، ۱۹۲۸)، Il ladro curioso (دزد کنجکاو، ۱۹۲۹) و Apparizione (ظهور، ۱۹۲۹) اشاره نمود.
پس از آن، Gli indifferenti با هزینه ۵۰۰۰ لیره ایتالیا با هزینه شخصی منتشر شد. منتقدان ادبی این رمان را نمونه قابل توجهی در سبک داستانی معاصر ایتالیا توصیف کردند. موراویا در سال بعد شروع به همکاری با روزنامه La Stampa کرد که سپس توسط نویسنده Curzio Malaparte ویرایش شد. وی در سال ۱۹۳۳ به همراه ماریو پانونزیو، مجلات نقد ادبی Caratteri (شخصیت‌ها) و Oggi (امروز) را تأسیس نمود و شروع به نوشتن در روزنامه Gazzetta del Popolo کرد. اما سال‌های منتهی به جنگ جهانی دوم برای موراویا به عنوان نویسنده بسیار دشوار بود زیرا رژیم فاشیست بررسی Le ambizioni sbagliate (1935) را متوقف و ممنوع کرد. رمانLa mascherata) Masquerade ، ۱۹۴۱) را توقیف و Agostino (دو نوجوان، ۱۹۴۱) را هم ممنوع کرد. اما L’imbroglio (تقلب) توسط Bompiani در سال ۱۹۳۷ منتشر شد. ولی با افزایش سخت‌گیری‌ها، موراویا برای جلوگیری از سانسور فاشیست، اکثر آثارش را در سبک‌های سورئالیستی و تمثیل نوشت کهIl sogno del pigro (رویای تنبل) از جمله این آثار است. اما تصرف فاشیست‌ها در چاپ دوم La mascherata در سال ۱۹۴۱، وی را مجبور به نوشتن با نام مستعار کرد. او در همان سال با السا مورانته «داستان‌نویس» که در سال ۱۹۳۶با او ملاقات کرده بود، ازدواج کرد. آنها در کاپری زندگی کردند و او آگوستینو را نوشت. پس از آتش‌بس در هشت سپتامبر ۱۹۴۳، موراویا و مورانته به Fondi در مرز استان Frosinone، منطقه‌ای که فاشیسم به صورت خودسرانه نام “ciociaria” را به آن تحمیل کرده بود، پناهنده شدند و La ciociara (زنciociara ، ۱۹۵۷) تجربه الهام گرفته از این وقایع است.
در ماه مه ۱۹۴۴ آلبرتو موراویا به رم بازگشت. او همکاری خود را با کورادو آلوارو آغاز کرد و برای روزنامه‌های مهمی مانند ایل موندو و ایل کوریره دلا سرا می‌نوشت و روزنامه‌های خود را تا زمان مرگ منتشر می‌کرد. پس از جنگ، محبوبیت او به طور پیوسته با آثاری مانند La Romana (زن رم، ۱۹۴۷)، La Disubbidienza (نافرمانی، ۱۹۴۸)، L’Amore Coniugale e altri racconti (عشق زناشویی و داستان‌های دیگر، ۱۹۴۹) و Il Conformista) The Conformist، ۱۹۵۱) افزایش یافت. در سال ۱۹۵۲ I Racconti او برنده جایزه Premio Strega شد و رمان‌هایش در خارج از کشور ترجمه شدند. پس از آن، La Provinciale توسط ماریو سولداتی به فیلم اقتباسی تبدیل شد. در سال ۱۹۵۴ نیز لوئیجی زامپا La Romana را کارگردانی کرد و در سال ۱۹۵۵ هم جیانی فرانسیولینی مجموعه‌ای کوتاه به نام I Racconti Romani (داستان‌های رومی، ۱۹۵۴) را کارگردانی کرد و جایزه مارزوتو را برنده شد. در سال ۱۹۵۳، موراویا مجله ادبی Nuovi Argomenti (استدلال‌های جدید) را تاسیس کرد که در آن ویراستار Pier Paolo Pasolini بود. وی در دهه ۱۹۵۰ مقدمه‌هایی را برای آثاری مانند صد غزل بل، پائولو ایل کالدو برانکاتی و پیاده‌روی‌های رومی استندال نوشت. او از سال ۱۹۵۷ نقد سینما را برای مجلات هفتگی L’Europeo و L’Espresso آغاز کرد و انتقادهای وی در جلد ال سینما (در سینما ، ۱۹۷۵) جمع‌آوری شده‌است.
موراویا در سال ۱۹۶۰ La Noia (بی‌حوصلگی یا بوم خالی) را منتشر کرد. این کتاب که به عنوان یکی از مشهورترین رمان‌های وی شناخته می‌شود جایزه ویاراجیو را از آن خود کرد و اقتباسی توسط دامیانو دامیانی در سال ۱۹۶۲ از آن صورت گرفت. اقتباس دیگر این کتاب نیز (The Ennui، ۱۹۹۸) اساس فیلم سدریک کان L’ennui است. چندین فیلم هم بر اساس رمان‌های دیگر او ساخته شد. به عنوان مثال در سال ۱۹۶۰، ویتوریو دی سیکا اقتباس از La Ciociara، با بازی سوفیا لورن، در سال ۱۹۶۳ ژان لوک گدار از Il Disprezzo (تحقیر) و Francesco Maselli در سال ۱۹۶۴ Gli Indifferenti (1964) را فیلمبرداری کرد. در سال ۱۹۶۲، موراویا و السا مورانته از هم جدا شدند اما هرگز طلاق نگرفتند. پس از آن، او با نویسنده جوان “داچیا مارائینی” زندگی کرد و تمرکز خود را بر تئاتر گذاشت. در سال ۱۹۶۶، او، مارائینی و انزو سیسیلیوPorcospino Il را تأسیس کردند که آثاری از موراویا، مارائینی، کارلو امیلیو گادا و دیگران را روی صحنه بُرد.
موراویا در سال ۱۹۶۷ از چین، ژاپن و کره بازدید کرد. ضمنا، مقاله Poesia e romanzo (شعر و رمان) او در سال ۱۹۷۲ در آفریقا انتشار یافت و آن الهام‌بخش اثری به نام A quale tribù appartieni (به کدام قبیله تعلق دارید؟) بود که در همان سال منتشر شد. علاوه بر آن، سفر وی در سال ۱۹۸۲ به ژاپن از جمله سفر به هیروشیما سبب شکل‌گیری مجموعه‌ای از مقاله‌های مجله L’Espresso در مورد بمب اتمی بود. ضمنا، همین موضوع در رمان L’Uomo che Guarda (مردی که به نظر می‌رسد، ۱۹۸۵) و مقاله L’Inverno Nucleare (زمستان هسته‌ای) که شامل مصاحبه با برخی از دانشمندان و سیاستمداران اصلی معاصر بود، دیده می‌شود.
علاوه بر اینها، مجموعه داستان کوتاه، La Cosa e altri racconti (چیزها و داستان‌های دیگر) به کارمن لرا اختصاص داشت که موراویا پس از مرگ مورانت در نوامبر ۱۹۸۵با او در سال ۱۹۸۶ ازدواج کرد. وی در سال ۱۹۸۴ به عنوان عضو حزب کمونیست ایتالیا به عضویت پارلمان اروپا درآمد. در سال ۱۹۸۸ تجربه‌های او در استراسبورگ پایان یافت که در Il Diario Europeo (خاطرات اروپا) منتشر شد. وی در سال ۱۹۸۵ عنوان شخصیت اروپا را بدست آورد. موراویا مدعی دائمی دریافت جایزه نوبل ادبیات از سال ۱۹۴۹ تا ۱۹۶۵ بود و سیزده بار نامزد شده بود. در نهایت، او در ۲۶ سپتامبر ۱۹۹۰ در سن ۸۲ سالگی در رم درگذشت و بومپیانی در آن سال، زندگینامه‌ای را به نام Vita di Moravia (زندگی موراویا) منتشر کرد.
آثار
محبوبیت آثار آلبرتو موراویا به حدی است که آنها به ۲۷ زبان زنده دنیا ترجمه شدند. آثار متعددی از او انتشار یافت که به شرح زیر است:
داستان کوتاه:
L’epidemia: Racconti surrealistici e satirici. ۱۹۴۴.
L’amore coniugale e altri racconti. ۱۹۴۹; selection as Conjugal Love, ۱۹۵۱; in Five Novels, ۱۹۵۵.
Two Adolescents: The Stories of Agostino and Luca (includesAgostino and Disobedience). 1950.
I racconti. ۱۹۵۲; selections as Bitter Honeymoon and Other Stories, ۱۹۵۴; and The Wayward Wife and Other Stories, ۱۹۶۰.
Racconti romani. ۱۹۵۴; translated in part as Roman Tales, ۱۹۵۶.
Nuovi racconti romani. ۱۹۵۹; selection as More Roman Tales, ۱۹۶۳.
L’automa. ۱۹۶۳; as The Fetish and Other Stories, ۱۹۶۴.
Una cosa è una cosa. ۱۹۶۷; selection as Command and I Will Obey You, ۱۹۶۹.
Il paradiso. ۱۹۷۰; as Paradise and Other Stories, ۱۹۷۱; as Bought and Sold, ۱۹۷۳.
Io e lui. ۱۹۷۱; as Two: A Phallic Novel, ۱۹۷۲; as The Two of Us, ۱۹۷۲.
Un’altra vita. ۱۹۷۳; as Lady Godiva and Other Stories, ۱۹۷۵.
Boh! ۱۹۷۶; as The Voice of the Sea and Other Stories, ۱۹۷۸.
La cosa e altri racconti. ۱۹۸۳; as Erotic Tales, ۱۹۸۶.
La villa del venerdi; e altri racconti. ۱۹۹۰; as The Friday Villa, ۱۹۹۰.
رمان
Gli indifferenti. ۱۹۲۹; as The Indifferent Ones, ۱۹۳۲; as The Time of Indifference, ۱۹۵۳.
Le ambizioni sbagliate. ۱۹۳۵; as The Wheel of Fortune, ۱۹۳۷; as Mistaken Ambitions, ۱۹۵۵.
La bella vita. ۱۹۳۵.
L’imbroglio. ۱۹۳۷.
I sogni del pigro. ۱۹۴۰.
La mascherata. ۱۹۴۱; as The Fancy Dress Party, ۱۹۴۷.
L’amante infelice. ۱۹۴۳.
Agostino. ۱۹۴۴; translated as Agostino, ۱۹۴۷.
Due cortigiane; Serata di Don Giovanni. ۱۹۴۵.
La romana. ۱۹۴۷; as The Woman of Rome, ۱۹۴۹.
La disubbidienza. ۱۹۴۸; as Disobedience, ۱۹۵۰.
Il conformista. ۱۹۵۱; as The Conformist, ۱۹۵l.
Il disprezzo. ۱۹۵۴; as A Ghost at Noon, ۱۹۵۵.
Five Novels. ۱۹۵۵.
La ciociara. ۱۹۵۷; as Two Women, ۱۹۵۸.
La noia. ۱۹۶۰; as The Empty Canvas, ۱۹۶۱.
Cortigiana stanca. ۱۹۶۵.
L’attenzione. ۱۹۶۵; as The Lie, ۱۹۶۶.
La vita interiore. ۱۹۷۸; as Time of Desecration, ۱۹۸۰.
- ۱۹۸۲; translated as ۱۹۳۴, ۱۹۸۳.
Storie della preistoria Favole. ۱۹۸۳.
L’uomo che guarda. ۱۹۸۵; as The Voyuer, ۱۹۸۶.
نمایشنامه‌ها
Gli indifferenti, with Luigi Squarzini, from the novel by Moravia (produced 1948). In Sipario, ۱۹۴۸.
Il provino (produced 1955).
Non approfondire (produced 1957).
Teatro (includes Beatrice Cenci and La mascherata, from his own novel). 1958; Beatrice Cenci (in English), 1965.
Il mondo è quillon che è (produced 1966). 1966.
Il dio Kurt (produced 1969). 1968.
La vita è gioco (produced 1970). 1969.
فیلم‌نامه‌ها
Un colpo di pistola, ۱۹۴۱; Zazà, ۱۹۴۲; Ultimo incontro, ۱۹۵۱; Sensualità, ۱۹۵۱; Tempi nostri, ۱۹۵۲; La provinciale (The Wayward Wife), ۱۹۵۲; Villa Borghese, ۱۹۵۳; La donna del Fiume, ۱۹۵۴; La romana (The Woman of Rome), ۱۹۵۵; Racconti romani (Roman Tales), ۱۹۵۶; Racconti d’estate (Love on the Riviera), ۱۹۵۸; I delfini (The Dauphins), ۱۹۶۰; La giornata balorda (From a Roman Balcony), ۱۹۶۰; Una domenica d’es-tate, ۱۹۶۱; Agostino, ۱۹۶۲; Ieri oggi domani (Yesterday, Today, and Tomorrow), ۱۹۶۳; Le ore nude, ۱۹۶۴; L’occhio selvaggio (The Wild Eye), ۱۹۶۷.
سایر آثار
La speranza: Ossia cristianesimo e comunismo. ۱۹۴۴.
Opere complete. ۱۷ vols., 1952-67.
Un mese in U.R.S.S. ۱۹۵۸.
I moralisti moderni, with Elemire Zolla. 1960.
Women of Rome, photographs by Sam Waagenaar. 1960.
Un’idea dell’India. ۱۹۶۲.
Claudia Cardinale. ۱۹۶۳.
L’uomo come fine e altri saggi. ۱۹۶۴; as Man as an End: A Defence of Humanism, ۱۹۶۵.
La rivoluzione culturale in Cina ovvero il convitato di pietra. ۱۹۶۷; as The Red Book and the Great Wall: An Impression of Mao’s China, ۱۹۶۸.
A quale tribù appartieni? ۱۹۷۲; as Which Tribe Do You Belong To?, ۱۹۷۴.
Al cinema: Centoquarantotto film d’autore. ۱۹۷۵.
La mutazione femminile: Conversazione con Moravia sulla donna, by Carla Ravaiola. 1975.
Intervista sullo scrittore scomodo, edited by Nello Ajello. 1978.
Quando Ba Lena era tanto piccola. ۱۹۷۸.
Cosma e i briganti. ۱۹۸۰.
Impegno controvoglia: Saggi, articoli, interviste, edited by RenzoParis. 1980.
Lettere del Sahara. ۱۹۸۱.
La tempesta. ۱۹۸۴.
L’angelo dell’informazione e altri testi teatrali. ۱۹۸۶.
L’inverno nucleare, edited by Renzo Paris. 1986.
Opere, 1927-1947, edited by Geno Pampaloni. 1986.
Passeggiate africane (autobiography). 1987.
Il viaggio a Roma. ۱۹۸۸.
Opere, 1948-1968, edited by Enzo Siciliano. 1989.
La donna leopardo. ۱۹۹۱.
Editor, with Elemire Zolla, Saggi italiani. ۱۹۶۰.
سبک نویسندگی
آلبرتو موراویا یکی از مهمترین و پُرکارترین نویسندگان مدرن ایتالیایی بود. رویکرد اخلاقی تیزبینانه او عمدتاً بر روی گناهان جامعه بورژوازی متمرکز است. موراویا پس از نگارش اولین رمانش تلاش کرد تا طیف بوم اخلاقی خود را بدون هیچ‌گونه تحول مشخصی گسترش دهد. پس می‌توان آثار او را تغییراتی در یک موضوع نامید. از نظر او، «روشنفکر چیزی جز شاهد زمان خود نیست».
علاوه بر اینها، وی یکی از برجسته‌ترین چهره‌های ادبی ایتالیایی قرن بیستم محسوب می‌شود. ترسیم او از مضامین وجودی، مبتنی بر بی‌تفاوتی توده‌ای و نگرانی‌های خودخواهانه جهان بورژوازی پیش از نوشته‌های ژان پل سارتر و آلبر کامو است. موراویا از نظریه‌های کارل مارکس و زیگموند فروید آگاه بود و آثارش معمولاً بر موضوعاتی مانند سیاست، جنسیت، روانشناسی، فلسفه پدیدارشناسی و هنر متمرکز شده بود. وی در کاوش‌های خود که بر اساس برداشت‌های بشریت از واقعیت است دنیایی از انحطاط و فساد را ارائه می‌دهد که افراد در آن توسط حواس خود هدایت می‌شوند و جنسیت جایگزین عشق است.
ضمنا، موراویا فقدان ارتباط کامل با واقعیت را ریشه بیماری مدرن بیگانگی می‌دانست. او از رویکردهای ممکن برای عینیت بخشیدن به این بحران روابط (رئالیسم انتقادی و تجربی‌گرایی) استفاده می‌کرد و به نمایش عینی و تعبیر علمی پدیده‌های بحرانی از تمام جنبه‌های روانشناختی و اجتماعی آن می‌پرداخت. به عنوان مثال وی درGli indifferenti یک تصویر نسبتاً صریح و نامطلوب از برخی از اقشار جامعه رم ارائه داد و یک مناقشه اجتماعی را با آن ایجاد کرد.
وی در رمان بلند Le ambizioni sbagliate (1935، چرخ بخت) همان موضوع را با تعبیری دیگر در چارچوب یک ساختار دقیق به تصویر می‌کشد. داستان به سه قسمت تقسیم شده و هر قسمت نمایانگر یک روز از زندگی شخصیت‌های آن است که در فواصل یک ماهه دیده می‌شود و در برابر پس‌زمینه متروک همراه با پذیرش شکست، جاه‌طلبی نیز به عنوان یکی از انگیزه‌های اساسی و ویرانگر خودخواهی انسان مورد تحلیل و بررسی قرار می‌گیرد. موراویا در L’imbroglio (1937) که مجموعه‌ای متشکل از پنج داستان بلند هست بر موضوع ناتوانی انسان در دستیابی به عشق متمرکز شده‌است اما او در داستان‌های موجود در I sogni del pigro (1940)، La mascherata (1941، حزب باغ) و L’epidemia (1944) که حاوی داستان‌های طنز و سورئالیستی هست به هجو دولت دیکتاتوری پرداخته‌است.
موراویا در مورد نویسندگی و زندگیش می‌گوید: «مهمترین واقعیت زندگی من عفونت سل استخوان بود که به مدت پنج سال مرا با بیماری درگیر و با فاشیسم احاطه کرد. البته، بیماری، علاوه بر ایجاد رنج سبب شد کارهایی را که ممکن بود در شرایط طبیعی آنها را انجام ندهم را با وجود وضع جسمانی نامناسب، اجرا کنم. پس، آن چیزی که ما مجبور به انجام آن می‌شویم شخصیت ما را شکل می‌دهد نه آن چه را که با اختیار خود انجام می‌دهیم».
به طور کلی، نوشته‌های او با سبک واقعی، سرد و دقیق آن مشخص می‌شود که غالباً بیماری بورژوازی را به تصویر می‌کشد و این، ریشه در سنت روایت قرن نوزدهم دارد که زیربنای آن آگاهی اجتماعی و فرهنگی بالا است. موراویا معتقد بود: «اگر نویسندگان می‌خواهند واقعیت را نمایندگی کنند باید موضع اخلاقی و برخورد سیاسی، اجتماعی و فلسفی کاملاً قابل تصوری را اتخاذ کنند اما در نهایت، نویسندگان بر خلاف اعتقادهای خود زنده می‌مانند».
بیشترین موضوع‌هایی را که موراویا در اغلب کارهایش به آنها پرداخته شامل خشکی عاطفی، انزوا و سرخوردگی وجودی هست و در رمان‌هایش نیز به بیگانگی اجتماعی و اگزیستانسیالیسم اشاره کرده و علاوه بر آن، خشکی اخلاقی، ریاکاری زندگی معاصر و ناتوانی مردم در یافتن خوشبختی از راه های سنتی مانند عشق و ازدواج نیز جزو مهمترین موضوع‌هایی است که آلبرتو موراویا در آثارش به آنها پرداخته‌است. معمولاً این شرایط از نظر آسیب‌شناسی در زندگی طبقه متوسط وجود دارد و داستان‌های اولیه موراویا هم اغلب به طبقه متوسط ایتالیایی حمله می‌کند. سبک نوشتاری موراویا به دلیل استفاده از کلمات ابتدایی و معمول و همچنین به کارگیری نحو زبانی خاص، ولی با لحن تند و بدون تزئین سبب شده‌است که آثار او مورد توجه مخاطبان قرار گیرد ولی در رمان‌های بعدی وی، مونولوگ درونی برجسته هست و مطالب تمثیلی و هجوآمیز وی از نظر برخی افراد، کنایه از سیاست فاشیستی است. علاوه بر آن، داستان‌های کوتاهی که موراویا در طول دهه پس از جنگ نوشت مانند رمان‌هایش در این دوره تحت تأثیر مشغله‌های او درباره نگرانی‌های پوپولیستی بود. وی همچنین، استفاده از راوی شخص سوم را به نفع روایت اول شخص کنار گذاشت تا جهان را به صورت ذهنی به تصویر بکشد. ضمنا، در مجموعه‌های داستانی کوتاه Racconti romani (1954؛ داستان‌های رومی ، ۱۹۵۷) و Nuovi racconti romani (1959؛ More Roman Tales، ۱۹۶۴) که شامل بسیاری از بهترین کارهای او هست موراویا از زبان محاوره برای ترسیم وقایع عادی زندگی و معرفی شخصیت‌های داستانیش استفاده کرده‌است. وی در دهه ۱۹۶۰، از مارکسیسم دور شد و شروع به استفاده از اصول اساسی فرویدی و پدیدارشناسی برای حل تعارضات شخصیت‌های خود کرد و مجموعه داستان‌های بعدی او، Un’altra vita (1973، لیدی گودیوا و داستان‌های دیگر، ۱۹۷۵) و La cosa e altri racconti (1983، قصه‌های اروتیک ، ۱۹۸۶) مبتنی بر جنسیت و از خودبیگانگی روان انسان بود.
اما با این که موراویا در طول کار ادبی خود فشار سانسورگران را احساس می‌کرد و آنها او را به بی‌اخلاقی، فحاشی و وسواس متهم کردند و برخی از آثار وی توقیف شدند و همه آثار وی در سال ۱۹۵۲ در فهرست پاپ قرار گرفت ولی مضامین تکراری و سبک روزنامه نگاری وی سبب شد که بسیاری از منتقدان به این نتیجه برسند که موراویا هنگام نوشتن در چارچوب داستان کوتاه، بیشترین تأثیر را دارد. تمایل موراویا به دوباره کاری تعداد محدودی از مضامین باعث شد تا برخی منتقدان، وی را به عنوان نویسنده‌ای از یک محدوده محدود که برای پیشرفت تکنیک‌های رمان یا داستان کوتاه کار کمی انجام داده است، تفسیر کنند. با این حال، بیشتر افراد، موراویا را به عنوان هنرمندی می‌شناسند که حداکثر توان خود را به درک موضوع‌های گوناگون اختصاص می‌داد و از دستگاه‌های کلاسیک قصه‌گویی برای بررسی مشغله‌های تمدن مدرن استفاده می‌کرد. پس، در نهایت ما باید بدانیم که شهرت جهانی و محبوبیت سبک نگارشی موراویا به حدی هست که منتقدان نیز مهارت روایی، نفوذ روانشناختی، توانایی وی در خلق شخصیت‌های معتبر، گفتگوهای واقع‌بینانه او و همچنین سبک خشن ولی بدون چشم‌پوشی از ابراز حقیقت را که در وی وجود داشت، ستایش می‌کنند.
علاقمندان به طنز و ادبیات جهان برای کسب اطلاعات بیشتر می‌توانند مطالب ما را درسایت دفتر طنز حوزه هنری ملاحظه فرمایند.
تالیف و ترجمه: یاسمن حسینی، دفتر طنز حوزه هنری
منابع:
- Alberto Moravia, https://www.britannica.com/biography/Alberto-Moravia
- Alberto Moravia, https://en.wikipedia.org/wiki/Alberto_Moravia
- Alberto Moravia, https://biography.yourdictionary.com/alberto-moravia