قصيده دندانيه
قصيده دندانيه
شاعر: منوچهر احترامي (1320- 1387)
مرا دوشنبه شب پيش درد دندان بود
عجب شبي که حدوداً بدون پايان بود
نبود خواب و خوراکم، اگرچه مي‌ديدم
که رختخواب، ولو بود و سفره، پر نان بود
نه روز پيش مي‌آمد، نه درد پس مي‌رفت
نه مهر، قابل رؤيت، نه ماه، تابان بود
به خويش گفتم: قدري مطالعه بکنم
که در مقابل من خواندني فراوان بود
کتاب ليلي و مجنون گشودم و خواندم
نگاه کردم و ديدم که ديده گريان بود
ستردم اشک و نديدم به چشم خويش عينک
که اشک چشم، بدون شک علتش آن بود
ز بس نوا که درآمد ز ناي من، گفتي
که در گلويم صدها هزاردستان بود
اگر چه همسر بي ذوق من چنين پنداشت
که در برابر من، قورباغه خوشخوان بود
سه شنبه صبح به همراه دوستي رفتم
به دکتري که مطبش حدود شمران بود
مرا نشاند بر آن صندلي که مثل جک است
که آدمي که منم، هم‌رديف پيکان بود
گرفت چکش و زد روي تاج دندانم
خيال کرد که دندان بنده سندان بود
بلور اشک بسي جمع شد به کاسه چشم
اگر چه نيش مبارک، چو غنچه خندان بود
فشرد متّه فولاد روي دندانم
چه مته‌اي که بسي تيزتر ز سوهان بود
گشود حفره و از تاج رفت تا ريشه
مگوي حفره که تاريک‌تر ز دالان بود
چپاند داخل آن حفره آلياژ «کبالت»
که نرخ هر گرمش ده هزار تومان بود
کشيد روکش چيني بر آن فلز عجيب
نبود روکش چيني که مثل پالان بود
ز چسب و آهن و چيني بساخت دنداني
که با بقيه هماهنگ بود و همسان بود
چهارشنبه چنان پيله کرد دندانم
که دردش از پس گردن، الي زنخدان بود
دوباره خدمت ايشان رسيدم و گفتم:
تو را به علم قسم، اين چه طرز درمان بود؟
مرا دوباره روي جک نشاند و درمان کرد
به شيوه‌اي که به واقع شگرد ايشان بود
کشيد يک دو سه دندان و چيد در دستم
که ريشه‌ها همه لق بود و سست بنيان بود
چو کلبتين بيانداخت بيخ «سگ دندان»
ز فرط درد، مرا چاک در گريبان بود
کشيد يک به يک و شد دهان ز دندان پاک
به خنده گفت که، درمان چقدر آسان بود!
نماند «عقل» و «ثنايا» و «کرسي» و «انياب»
«مرا بسود و فروريخت هر چه دندان بود»
اگرچه از جهت سن بسي جوان بودم
وليک چهره من مثل پيرمردان بود
گرفت قالب و دندان عاريه بگذاشت
نه سفت بود و نه لق، بل دقيق و ميزان بود
گرفتم آينه و لب به خنده بگشودم
چنان دقيق و مرتب که رودکي فرمود:
«سپيد سيم زده بود و درّ و مرجان بود»
دو صد هزار تومن دادم و به او گفتم:
سپاس و شکر که کم خرج بود و ارزان بود!
منوچهر احترامي- 1374