سلماني
بهر اصلاح صورت و سر خويش
رفته بودم دکان سلماني
چشم بد دور ، دکّه‌اي ديدم
از سياهي چو شام ظلماني
سقف دکّان به حال افتادن
در و ديوار، رو به ويراني
عکس‌ها بود هر سو آويزان
همه در حال نيمه پنهاني
يک‌طرف عکس مجلس مختار
يک طـــرف عکس مسلم و هاني
يک طرف عکس رستم دستان
يکسو افراسياب توراني
يک‌طرف عکس حضرت بلقيس
روي قاليچه سليماني
دو سه تن مشتري در آن حفره
مجتمع گشته همچو زنداني
پيرمردي گرفته تيغ به دست
همچو جلّاد عهد ساساني
نوبت من رسيد و بنشستم
زير دستش به صد پريشاني
لنگي انداخت دور گردن من
چون رسن بر گلوي يک جاني
ديدم آيينه‌اي مقابل خويش
قاب آيينه بود سيماني
اندر آيينه عکس خود ديدم
خارج از شکل و وضع انساني
چشم‌ها چپ، دهان کج وکوله
چهره چون گيوه سينجاني
گفت: برگو سرت چه فرم زنم؟
بابلي، آملي، خراساني
جوشقاني، ابر قويي، رشتي
کهبدي، بن سعودي، آلماني
گفتمش: هرچه ميل سر کار است
هر طريقي صلاح مي داني
گفت: شغل تو چيست؟ گفتم: من
شاعرم ، شهره در سخن‌داني
گفت: آري همين هنرکافي است
از براي نژاد ايراني!
دست بر شانه برد و شد مشغول
در سر من به شانه گرداني
چند مويي که داشتم بر سر
همه را ريخت روي پيشاني
گفت: اين فرم بوده از اوّل
سر ميرزا حبيب قاآني!
پس ازآن زد به سمت چپ مويم
گفت: اين هم کليم کاشاني!
به سوي راست برد و با خنده
گفت: اين است فرم خاقاني!
پس به بالا کشاند مويم و گفت:
بارک الله عبيد زاکاني!
بعد ازآن ريخت جمله را در هم
گفت: اين هم حسين‌قلي‌خاني!
تيغ را بر گرفت و مشتي موي
از سر من بزد به آساني
گفت: حقّا که شد قيافه تو
عينهو چون رجال روحاني
روز آدينه سر تراشيدن
مستحب است در مسلماني
الغرض تا به خود بجنبيدم
رفت مويم به عالم فاني
سرم از زير تيغ او در رفت
پاک و پاکيزه صاف و نوراني…